PLEASURES OF THE WORLD ARE FALSE

ਕੂੜੁ ਰਾਜਾ ਕੂੜੁ ਪਰਜਾ ਕੂੜੁ ਸਭੁ ਸੰਸਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਮੰਡਪ ਕੂੜੁ ਮਾੜੀ ਕੂੜੁ ਬੈਸਣਹਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਸੁਇਨਾ ਕੂੜੁ ਰੁਪਾ ਕੂੜੁ ਪੈਨ੍‍ਣਹਾਰੁ ॥ ...(sggs 468).
<><><><>

WE learn fromthe Sri Guru Granth Sahib (SGGS) that those who have Realized the Creator Within reject (annul, rescind, cancel) both hell and heaven.

We also learn from the Gurbani that whosoever has Realized the Creator Within can live in the world (or Maya) unaffected, untainted etc.

  • ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਜਿਨਾ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ਤਿਨੀ ਵਿਚੇ ਮਾਇਆ ਪਾਇਆ ॥ Kahai Nanak Gur Parsaadee jinaa Liv Laagee Tinee Viache Maya Paya (sggs 921).

In a nutshell The Gurbani (SGGS) tells that for a person in whose mind there is NO Realization of the Creator / Hukam — who has non-realized state WITHIN — This whole material world is ‘Supan-ਸੁਪਨ’ (lit. dream),  ‘Jhooth-ਝੂਠ’ (lit. false, untrue etc.), ‘Koorh-ਕੂੜੁ’ (lit. falsehood etc.), ‘Bharam-ਭਰਮੁ’ (lit. doubt, confusion etc.), ‘Chalanhaar-ਚਲਣਹਾਰੁ’ (lit. fleeting etc.), ‘Mithiaa-ਮਿਥਿਆ’ (lit. illusion, delusory etc.) and so on.

  • ਕੂੜੁ ਰਾਜਾ ਕੂੜੁ ਪਰਜਾ ਕੂੜੁ ਸਭੁ ਸੰਸਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਮੰਡਪ ਕੂੜੁ ਮਾੜੀ ਕੂੜੁ ਬੈਸਣਹਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਸੁਇਨਾ ਕੂੜੁ ਰੁਪਾ ਕੂੜੁ ਪੈਨ੍‍ਣਹਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਕਾਇਆ ਕੂੜੁ ਕਪੜੁ ਕੂੜੁ ਰੂਪੁ ਅਪਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਮੀਆ ਕੂੜੁ ਬੀਬੀ ਖਪਿ ਹੋਏ ਖਾਰੁ ॥ ਕੂੜਿ ਕੂੜੈ ਨੇਹੁ ਲਗਾ ਵਿਸਰਿਆ ਕਰਤਾਰੁ ॥ ਕਿਸੁ ਨਾਲਿ ਕੀਚੈ ਦੋਸਤੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਚਲਣਹਾਰੁ ॥ ਕੂੜੁ ਮਿਠਾ ਕੂੜੁ ਮਾਖਿਉ ਕੂੜੁ ਡੋਬੇ ਪੂਰੁ ॥ ਨਾਨਕੁ ਵਖਾਣੈ ਬੇਨਤੀ ਤੁਧੁ ਬਾਝੁ ਕੂੜੋ ਕੂੜੁ ॥੧॥ (sggs 468).

IN other words, without Realization of the Creator Within, worldly objects and any pleasure derived from them is ‘Koorh’.

Having said that, devoid of the Realization of the Creator Within, the sensory world can never give us any lasting or infinite contentment, satisfaction, happiness, peace, joy or blessed life. It's not that no happiness is gained from the objects of the world, but any happiness developed from them is not only changeful and thus temporary but also minuscule or microscopic portion of the Infinite Bliss (Anand) of thr Creator / Hukam.

Unless one has Realized the Creator / Hukam Within Here and Now, a person's false ego-sense or Haumai may not like to hear such words that remind us of the impermanence of all that we call our own, and at the same time one may lack guts to say this Truth to others.

So, in the foregoing Shabad, he unflinchingly declares that this whole world and everything seen in it is totally 'Koorh' , including this very body we were born with and we are so proud of! Here he is telling us this Truth so that we do not wait for a major shock in our lives. Only a Fearless Being (Realized) such as Baabaa Nanak can say these words of Truth!

  • ਮਿਥਿਆ ਤਨੁ ਧਨੁ ਕੁਟੰਬੁ ਸਬਾਇਆ ॥ ਮਿਥਿਆ ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਮਾਇਆ ॥ ਮਿਥਿਆ ਰਾਜ ਜੋਬਨ ਧਨ ਮਾਲ ॥ ਮਿਥਿਆ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਬਿਕਰਾਲ ॥ ਮਿਥਿਆ ਰਥ ਹਸਤੀ ਅਸ੍ਵ ਬਸਤ੍ਰਾ ॥ ਮਿਥਿਆ ਰੰਗ ਸੰਗਿ ਮਾਇਆ ਪੇਖਿ ਹਸਤਾ ॥ ਮਿਥਿਆ ਧ੍ਰੋਹ ਮੋਹ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥ ਮਿਥਿਆ ਆਪਸ ਊਪਰਿ ਕਰਤ ਗੁਮਾਨੁ ॥ ਅਸਥਿਰੁ ਭਗਤਿ ਸਾਧ ਕੀ ਸਰਨ ॥ ਨਾਨਕ ਜਪਿ ਜਪਿ ਜੀਵੈ ਹਰਿ ਕੇ ਚਰਨ ॥੪॥: Mithiaa Tan(u) Dhan(u) Kutamb(u) sabaaiaa … (sggs 268).

The Realized Beings like Baabaa Nanak never speak empty words. These words of Baabaa Nanak contain the authentic strain of power vibrating in them, impacting our flawed thinking that fancies infinitesimal pleasures derived from the fleeting objects of this world to be immeasurable, permanent and perfect. These words stir and inspire affectionate detachment (Bairaag) in the minds of many, because dispassion arises when the nature of worldly pleasures is understood to be only as delusive as water in the mirage and hence insubstantial. Thus these words of Baabaa Nanak hammer the Truth into heads with non-realized state WITHIN that worldly objects cannot give permanent pleasure or happiness. However, on account of delusion or doubts, the majority of us in Manmukhtaa (un-enlightened beings) wishfully think otherwise — we try to find everlasting joy in the never-lasting objects.

  • ਜਿਤਨੇ ਰਸ ਅਨ ਰਸ ਹਮ ਦੇਖੇ ਸਭ ਤਿਤਨੇ ਫੀਕ ਫੀਕਾਨੇ ॥ (sggs 169).
  • ਝੂਠੈ ਰੰਗਿ ਖੁਆਰੁ ਕਹਾਂ ਲਗੁ ਖੇਵੀਐ ॥: Jhoothai rang khuaar kehaan lagu khaeveeai: (sggs 1363).
  • ਜਗਤ ਸੁਖ ਮਾਨੁ ਮਿਥਿਆ ਝੂਠੋ ਸਭ ਸਾਜੁ ਹੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥: Jagat sukh mann mithiaa jhootho sabh saaj hai ||1||Rahaaou|| (sggs 1352).
  • ਮਿਥਨ ਮਨੋਰਥ ਸੁਪਨ ਆਨੰਦ ਉਲਾਸ ਮਨਿ ਮੁਖਿ ਸਤਿ ਕਹੇ ॥: Mithhan manorath supan aanand oulaas mani mukh sati kahe: (sggs 406).
  • ਬਾਵਰ ਸੋਇ ਰਹੇ ॥1॥ ਰਹਾਉ ॥ ਮੋਹ ਕੁਟੰਬ ਬਿਖੈ ਰਸ ਮਾਤੇ ਮਿਥਿਆ ਗਹਨ ਗਹੇ ॥: Baavar soi rahe ||1|| Rahaaou ||. Moh kuttamb bikhai ras maate mithiaa gahan gahe (sggs 406).
  • ਬਿਨੁ ਬੈਰਾਗ ਨ ਛੂਟਸਿ ਮਾਇਆ ॥੧॥: Bin bairaag na shootas maya ||1|| (sggs 329).

The SGGS indicates that from the false pleasures arise diseases — physical, mental, and psychological — leading to suffering (Dukha) as one tends to forget the Creator Within when enslaved by the sensuousness.

False false ego-sense (Haume) is devoid of the Realization of the Creator / Hukam Within. Rooted in false ego-sense (Haume) and the sensuousness is desire for the prolongation of one's life in the body, improving health, amassing of wealth, indulging in worldly pleasures, and so on. These desires debilitate one's behavior and personality, followed by confusion, doubts, frustration, delusion, and bewilderment of the mind causing one lose his Spiritual Freedom, and experiences grief and fear in return.

  • ਦੁਖੁ ਦਾਰੂ ਸੁਖੁ ਰੋਗੁ ਭਇਆ ਜਾ ਸੁਖੁ ਤਾਮਿ ਨ ਹੋਈ ॥: Dukh daaroo sukh rog bhaiaa jaa sukh taami n hoee (sggs 469).
  • ਜਨਮੰ ਤ ਮਰਣੰ ਹਰਖੰ ਤ ਸੋਗੰ ਭੋਗੰ ਤ ਰੋਗੰ ॥: Janamam ta maranam harakham ta sogam bhogam ta rogam (sggs 1354).
  • ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਭਜਨ ਰੰਗ ਰਸ ਜੇਤੇ ਸੰਤ ਦਇਆਲ ਜਾਨੇ ਸਭਿ ਝੂਠੇ ॥: In har bhajan rang ras jate sant daiaal jaane sabh jhoothe (sggs 717).
  • ਤਜਿ ਗੋਪਾਲ ਆਨ ਰੰਗਿ ਰਾਚਤ ਮਿਥਿਆ ਪਹਿਰਤ ਖਾਤ ॥: Taji gopaal aan rang raachat mithiaa pahirat khaat (sggs 1120).
  • ਸਾਦ ਬਿਕਾਰ ਬਿਕਾਰ ਝੂਠ ਰਸ ਜਹ ਜਾਨੋ ਤਹ ਭੀਰ ਬਾਟੁਲੀ ॥: Saad bikaar bikaar jhooth ras jah jaano tah bheer baatulee (sggs 1216).
  • ਬਿਖਿਆ ਰੰਗ ਕੂੜਾਵਿਆ ਦਿਸਨਿ ਸਭੇ ਛਾਰੁ ॥: Bikhiaa rang koorraaviaa disan sabhe shaa (sggs 134).
  • ਸੀਗਾਰ ਮਿਠ ਰਸ ਭੋਗ ਭੋਜਨ ਸਭੁ ਝੂਠੁ ਕਿਤੈ ਨ ਲੇਖਏ ॥: Seegaar mith ras bhog bhojan sabh jhooth kitai na lekhaye (sggs 242).
  • ਰਾਜ ਰੰਗ ਰੂਪ ਸਭਿ ਕੂਰ ॥: Raaj rang roop sabh koo (sggs 888).
In other words, when perverted ego (Haume) identifies with Vaasnaas — undigested desires, conditionings, latent memories, innate tendencies, dispositions etc.— it gets entangled in the pursuit of the fleeting pleasures of the world, and thus one loses sight of his Original Nature ('Jot Saroop'). Vaasnaas produce thoughts, and thoughts produce actions. The ultimate consequence of this advertence is suffering.
  • ਮਨਿ ਬਾਸਨਾ ਰਚਿ ਬਿਖੈ ਬਿਆਧਿ ॥: Mani baasanaa rachi bikhai biaadh (sggs 675).
  • ਜਗਿ ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ਮਲੁ ਲਾਗੀ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥: Jagg haumai mailu dukh paaiaa mall laagee doojai bhaa (sggs 39).
  • ਕਾਇਆ ਹੰਸਿ ਸੰਜੋਗੁ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥ ਤਿਨ ਹੀ ਕੀਆ ਵਿਜੋਗੁ ਜਿਨਿ ਉਪਾਇਆ ॥ ਮੂਰਖੁ ਭੋਗੇ ਭੋਗੁ ਦੁਖ ਸਬਾਇਆ ॥ ਸੁਖਹੁ ਉਠੇ ਰੋਗ ਪਾਪ ਕਮਾਇਆ ॥ ਹਰਖਹੁ ਸੋਗੁ ਵਿਜੋਗੁ ਉਪਾਇ ਖਪਾਇਆ ॥ ਮੂਰਖ ਗਣਤ ਗਣਾਇ ਝਗੜਾ ਪਾਇਆ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਹਥਿ ਨਿਬੇੜੁ ਝਗੜੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥ ਕਰਤਾ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਗੁ ਨ ਚਲੈ ਚਲਾਇਆ ॥4॥: kaaeiaa haਨs saਨjog mel milaaiaa ... (sggs 139).

In nutshell, as indicated in the scriptures and the teachings of the Gurmukhs (Mahaatamaas), the root cause of all human sorrows is the mistaken self-identity. This mistaken self-identity with the false 'I' (false ego-sense or Haumai) arises in beings as soon as life takes a form. As a result, one identifies with his body-mind-intellect personality instead of his 'Jot Saroop'. It's this attachment to the false ego-sense (Haumai) that is at the bottom of one's forgetfulness of the Creator / Hukam WITHIN.

  • ਹਰਿ ਰਸੁ ਛੋਡਿ ਹੋਛੈ ਰਸਿ ਮਾਤਾ ॥: Har ras shod hoshhai ras maataa (sggs 376).
  • ਪੰਚ ਬਿਕਾਰ ਮਨ ਮਹਿ ਬਸੇ ਰਾਚੇ ਮਾਇਆ ਸੰਗਿ ॥: Panch bikaar man mahi base raache Maya sang (sggs 297).
  • ਰੇ ਮੂੜੇ ਤੂ ਹੋਛੈ ਰਸਿ ਲਪਟਾਇਓ ॥ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸੰਗਿ ਬਸਤੁ ਹੈ ਤੇਰੈ ਬਿਖਿਆ ਸਿਉ ਉਰਝਾਇਓ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ (sggs 1017).
  • ਰਸਨਾ ਸਾਦ ਚਖੈ ਭਾਇ ਦੂਜੈ ਅਤਿ ਫੀਕੇ ਲੋਭ ਬਿਕਾਰੇ॥ ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਦ ਚਖਹਿ ਰਾਮ ਨਾਮਾ ਸਭ ਅਨ ਰਸ ਸਾਦ ਬਿਸਾਰੇ ॥ (sggs 980).

In short, The Gurbani tells us that unless the Creator / Hukam is Realized Within, evrything is taselaess, insipid, ‘Supan-ਸੁਪਨ’,  ‘Jhooth-ਝੂਠ, ‘Koorh-ਕੂੜੁ’, ‘Bharam-ਭਰਮੁ’, (lit. fleeting etc.), ‘Mithiaa-ਮਿਥਿਆ’ etc.

  • ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਸਭੁ ਕੂੜੁ ਹੈ ਕੂੜੋ ਹੋਇ ਗਇਆ ॥: (sggs 790).
  • ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਹੋਰੁ ਸਲਾਹਣਾ ਸਭੁ ਬੋਲਣੁ ਫਿਕਾ ਸਾਦੁ ॥ (sggs 301).

— T. Singh
www.gurbani.org